توئی تنها که می خوانی

درین شبها

که گل از برگ

و برگ از باد

و باد از ابر

و ابر از خویش میترسد،

و پنهان میکند هر چشمه ای سرو سرودش را،

درین آفاق ظلمانی

چنین بیدار و دریاوار

                          توئی تنها که می خوانی